KARANLIK DUVARLAR

karanlık duvarlar

• 
  ı. 
  
  önünü alamıyorum bu kör gidişlerin yollarda 
  herkes bir yere gidiyor önünü alamıyorum 
  çaresiz direniyorum bu dönüm noktalarında kimse 
  elini uzatmıyor 
  bir gürültülü yaşamağa gidiyor dünya boşalan 
  bir deniz gibi 
  bu sesler ormanında kaybolan bir çağ bu. 
  nereye gitsem hep apartmanlar çıkıyor önüme 
  alıp başımı duvarlara çarpıyor bu yollar 
  gidip gelmelerim bu dar sokaklarda 
  insanların koşup dolduğu bu dar yapılarda 
  bir kısır döngüye girmek için bütün çabalar 
  biz bunun için mi geldik. 
  
  ıı. 
  
  kara ağaç gibi bağlıyım katı bir çağ bu 
  her şey bir makine düzenine gidiyor 
  -- düzen diyorlar beni çağırıyorlar -- 
  ırmak yatağına sığınıyorum sınırlı bir çağ bu 
  baktığımız her şeyde bir yalan kabuğu 
  bir mercek düzenine bağlanıyor gözlerimiz. 
  
  ııı. 
  
  şu zaman çıkmazında alıp beni bir altmış yaşa 
  bağlıyorsunuz 
  doğmadan ölüme yöneldik gerisi yok diyenler var 
  sınırlı yıl oyunlarına inananlar var 
  sizin güveniniz bir güneş düzeninde 
  ben mezarların karanlık çağına dayanıyorum 
  bir ağacı büyütüyorum her yerimle 
  bir ağacı uyguluyorum -- her şey bir ağaç düzeninde -- 
  yerde gökte ve her her yerde 
  dallarında ben ağacın incecik köklerinde 
  boğuluyorum -- bağlanıyorum -- 
  ben mezarların karanlık çağına dayanıyorum. 
  
  ıv. 
  
  şu dar odanın katı yalnızlığında 
  ve her şeyin çıplaklığında 
  durup bir pencereyi deniyorum 
  gizliliğin dışına çıkıyorum 
  araçların 
  insanların 
  şehrin ve meydanların ve kalabalığın ve herşeyin 
  içimde yalnız ve yapraksız 
  bir kavak ağacı büyüyor -- çıplak ve göğe doğru -- 
  ama küskün ama yalnız ama yapraksız ve uzun 
  bir ağlama duvarı bu. 
  yatak ve yorganın kuru yalnızlığında 
  ve aklın dar yalnızlığında 
  şehrin ve herşeyin 
  ve kalabalığın yorgunluğunda 
  saçların ve parmakların 
  ve gözlerin ve gecenin bu bulanık çağında 
  ve aynaların sığ görünümünde 
  bunalıyorum. 
  
  v. 
  
  susmanın kalesine sığınıyorum 
  önümde karanlıktan duvarlar 
  sırtımda insan yüklü bir gök var. (erdem bayazıt)

Düşünüyorum da ''düşüncenin kuduz köpek gibi kovalandığı bu ülkede '' ne umut edebiliriz diye ??? Ümit bile umutsuz bakıyor göklere dikili kalmış gözleriyle...