Ömer Seyfettin'in bir hikayesinde (hikayeyi hatırlamıyorum hatırlayan varsa veya anekdotumu düzeltecek kişi aşağıya notunu yazabilir) şöyle bir pasaj hatırlıyorum; zaman 1.dünya savaşı yılları mekan istanbul. Şeker sıkıntısı had safhadadır. Kahvede oturan okumuş zevat gazetede okudukları avusturyanın osmanlıya şeker göndereceği haberi üzerinde hararetli hararetli konuşmaktadır. Ne de olsa avusturya müttefikimizdir o kadarcıkta yardımda da bulunur.Bu hararetli konuşmaya tanık olan tahsilsiz zır cahil kahveci çırağı ''yok beyim avusturya bize yardım falan etmez açlıktan ölsek umurlarında olmayız '' gibisinden bir laf eder. Okumuş tahsilli arkadaşlar medeni avrupanın erdeminden hümanizminden dem vururlar ve kahveci çırağını tefe koyarlar kendilerince. Vakayı gözlemci sıfatıyla aktaran Ömer Seyfettin hikayeyi şöyle tamamlar ; Vakıa gazetelerin günlerce yazdığı gibi avusturya şeker meker göndermez haber fos çıkar ve yazar devamla memleketin insanın bu irfan damarını över ve tahsilli arkadaşların bu irfan damarından koptuklarından düştükleri komik durumu ortaya serer...
Lafı günümüz twitter münevverlerine getireceğim.. Yav şu batılı eğitimin mankutlaştırdığı değerleri kendilerinden menkul klavye münevverlerinin fikir serdediyorum diye sıçtıkları boku yeminle zır cahil rahmetli annem söylemezdi.
Öff yaa bu ne pespayelik ya hu.. Bazen hakikaten umutsuzluğa kapılıyorum konuşacak kimse kalmamış ...Adam bir şey bilmiyor bilmediğini bilmiyor zeytinyağı gibi hep kendisi haklı okumuş okuduğunu anlamamış empati kuramıyor fikir yerine yargıları ve peşin hükümleri var . Öbürü yobaz beriki cahil herkes aptal..
Öff yaa öff ...
Rahmetli annem en azından haddini bilirdi , ben öküz geldim öküz gidiyorum derdi ve bilmediği bir şeyi anlatanı oturur dinlerdi aklı yatmadıysa bana sorardı.
Bunlar herşeyi biliyor amk herşeyi..Bir de ukalalar ve edepsiz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder