Karadelikler var uzayda biliyorsunuz. Görünmez ve gözlemlenemez dolayısıyla. Bir karadeliği farkettiğinizde çok geçtir artık ruhunuzu bile çekip alır içine. Ama bu karadelikler delik olmadan öce pek kocaman pek parlak güneşlerdir. Sonra içine çöker bu ışık topları ve devasa karanlık gözelere dönüşür ve ilk kurbanı kendisi olur ve yaklaşanı yutarak devam eder hayatına.
Yirmili yaşların ortalarına kadar sanırım ben de böyle parlak bir güneş gibiydim. Sonra içime çökmeye başladım ve an itibariyle yaklaşanı yok eden bir karadeliğe dönüştüm. Elini kaptıran daha kendini kurtaramıyor benden. Etrafımdaki herkesin hayatından çalıyorum ben karadeliğim çünkü. Umutlar,hayaller yok olup gidiyor görünmeyen bir çukurun içine düşüp adeta. Dolayısıyla kimsye beş kuruşluk faydam olmuyor . Olmadığı yetmiyormuş gibi habirede zarar yazdırıyorum etrafımdaki kişilerin hanesine.
Bu yaşıma geldim ne aileme ne kendi aileme ne de arkadaşlarıma ve dahi memlekete beş kuruşluk faydam olmadı. Kaçan kurtuluyor yaklaşan daha paçayı kurtaramıyor.
Ben bile kendimden tiksindim varın gerisini siz düşünün.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder