CAHİT SITKI VE ÖLÜME DAİR

Yanılgı

Değil kardeşim değil , dal yeşil gök mavi değil 
Bilsen ben hangi alemdeyim sen hangi alemde 
Aklından geçer mi dersin, aklımdan geçen şeyler 
Sanmam 
Yıldız ve rüzgar payımız müsavi değil 
Sen kendi gecende gidersin ben kendi gecemde 
Vazgeç 
Ayrıdır bindiğimiz gemile
Ölümden Sonra

Öldük, ölümden bir şeyler umarak. 
Bir büyük boşlukta bozuldu büyü. 
Nasıl hatırlamazsın o türküyü, 
Gök parçası, dal demeti, kuş tüyü, 
Alıştığımız bir şeydi yaşamak. 
Şimdi o dünyadan hiç bir haber yok; 
Yok bizi arayan, soran kimsemiz. 
Öylesine karanlık ki gecemiz 
Ha olmuş, ha olmamış penceremiz; 
Akar suda aksimizden eser yok

Gün Eksilmesin Penceremden

Ne doğan güne hükmüm geçer, 
Ne halden anlayan bulunur; 
Ah aklımdan ölümüm geçer; 
Sonra bu kuş, bu bahçe, bu nur. 

Ve gönül Tanrısına der ki: 
- Pervam yok verdiğin elemden; 
Her mihnet kabulüm, yeter ki 
Gün eksilmesin penceremden!

Yalnızlığa Dair

Can yoldaşın olmazsa olmasın 
Yalnızım diye hayıflanmayasın, 
Eğilmiş üstüne gökyüzü masmavi 
Bir anne şefkatine müsavi. 
Üç adım ötede deniz 
Dosttur, ne öfkesi ne durgunluğu sebepsiz. 
Bir derdin varsa açabilirsin ağaçlara 
Ağaç yaprak verir, sır vermez rüzgara 
Ve kış yaz, 
Dalda kuş eksik olmaz 
Dağ başında duman 
Yalnızlık nedir göreceksin 
öldüğün zaman.