Havaların aniden soğuduğu ve benim de şifayı kaptığım gün eve doğru giderken akşam ezanı okunmaya başlandı. İçimden amma da ekene kaydı bu akşamın vakti de daha eve varamadan ezan okunmaya başlandı diye geçirdim. Tam böyle dalmış gidiyorken genç birisi heyecanla önümde belirdi ve " abi buradaki en yakın cami nerede " diye sordu. Ben de cevaben bulunduğumuz yer itibariyle camilere uzak olduğumuzu ve en yakın caminin Alibeyköy Merkez'de olduğunu ama isterse tepelere doğru da çıkabileceğini söyleyerek karşı tepedeki çamiyi gösterdim. Çok uzakmış o bilseydim minibüsten inmezdim ezan okunmaya başlayınca namaz için indim ama keşke inmeseydim. Ya ezan okunuyor abi namaz dedi ve Allah razı olsun diyerek önümde hızla ilerleyip gözden kayboldu.
Ne acele ediyorsun eve gidince kılarsın demek geçmişti içimden ama bu kadar iştiyakla cami arayan birine küfrü etmek gibi bir şey olurdu. Bana o genç kendi gençliğimi hatırlattı. Sabah ezanı allahu ekber der demez gözün açan , eğer derste ya da uzakta değilsem vakit namazlarda camiye koşan o gençliğim aklıma geldi. Gençliğimde olsaydı muhtemelen ben de akşam ezanı saatini eve gidiş saatime göre ayarlar ya da yoldaysam (o an olduğu gibi) mutlaka bir camiye yetişip akşam ezanını eda ederdim cemaatle.
Şimdi ise en öktü akşam ile yatsıyı birleştirir öyle kılarım diyerek sallan sallana evin yolunu tuttum..
Bu arada bazı mezheplerde ezan sesini duyan ve engel hali olmayan birisinin evde namaz kılması caiz değildir.Mutlaka cemaate yetişmesi gerekir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder