Bu hafta sonu yedi (rakamla 7) yaşındaki kızımla yürüyoruz bir yandan da sohbet ediyoruz. Sohbetin bir bölümünü aktarıyorum:
kızım: insanların en büyük zaafını öğrendim
ben: hımm neymiş
kızım: insanlar akıllarını kullanmıyorlar
ben: çok haklısın kızım nasıl anladın peki bunu
kızım : hayata bakarak
(kızımı sevgiyle kucaklıyorum aferin sana tatlım güzel ve akıllı kızım daima aklını kullanarak yaşaman dileğimle seni seviyorum)
(işin bir de trajedi boyutu var bir insan evladı büyütüyorsun bu ülkede ve tazecik beynin öğrendiği şeyin insanların akıllarını kullanmıyor oluşu trajedi değil midir ? Deha ile delilik arasında kalmak trajedi değil mi ? )
(işin bir de trajedi boyutu var bir insan evladı büyütüyorsun bu ülkede ve tazecik beynin öğrendiği şeyin insanların akıllarını kullanmıyor oluşu trajedi değil midir ? Deha ile delilik arasında kalmak trajedi değil mi ? )
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder