Bab'aziz ve İştar bir mezarlığın yanına gelir,vakit gecedir.
Bab'aziz (kör) elini tuttuğu İştarın elini bırakır ve bir tümseğin üstüne çıkarak mezaralara doğru dönerek
-selamün aleyküm-
diyerek seslenir.
Kabirdekiler mahşer günüymüşçesine yerlerinden kalkarlar.
Küçük İştar korkuyla Bab'aziz'in yanına koşar ve
cin cin diyerek bağırır.
Bab'aziz gülümseyerek:hayır evladım korkma onlar benim dostlarım der.
Bu filmin final sahnesidir ve Bab'aziz kendi mezarını bulur ve İştar'a sen Zeyd ile beraber git der ve Hasan'ı beklemeye başlar.
Ne acayip bir sahnedir denilirki Dücane Cündioğlu bu filmi seyrettikten sonra köşe yazarlığını bırakmıştır.
Sinema modern zaman büyüsü.
Defalarca seyrettim bu filmi bu zamanlarda tekrar aklıma düştü.
Başka bir şeydir yani Bab'aziz ,film demek sıfat olarak çok yetersiz kalıyor.
Su gibi içtikçe kanıyor ama bir süre sonra tekrar susuyorsunuz.
Ekşide biri şöyle yazmıştı ;filmi seyrettim o zamandan beri internetten esmaül hüsna dinliyorum.
Öyle bir etki bırakıyor..
Kim demişti tam hatırlamıyorum bugün bir peygamber gelseydi kesinlikle sinemacı olurdu diye.
Müzik ve görselliğin verdiği duyguyu hiç bir kelam veremez.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder