Kültür robotu olmaktan kurtuldum. Aslında problem çözmek o kadar önemli değil, problemin farkında olmak önemli. Çözüp çözmemek zaman meselesi... İnsan olmanın başladığı yer, "Hayatımın anlamı ne?" sorusunu sormayla başlıyor.
Röportajın devamın yukardaki linkten okuyabilirsin Uskas.
Kültür robotu ya da Kur'an'ın ifadesiyle atalarının dini üzerinde olmak.
Ne zaman robot olmaktan kurtulursun ve insan olursun,kendi öz varlığını keşfettiğin zaman.. Doğan Cüceloğlu'nun deyimiyle ben kimim sorusunu sorduğun zaman ???
Ben Mücahit Batgıray olarak kimim ve bu beden ve ruh alemde ne anlam ifade ediyor. En önemlisi neyi, ne içinve nasıl ifade ediyor. Annesinin küçük oğlu ve Türkiye Kültürünün pişirdiği adam mıyım yoksa kendi ateşinde kendi şeklini bulmuş bir sonsuzluk yolcusu mu??
Geçen gün trafikteyken sürekli korna çalan,yolun tıkalı olduğunu gördüğü halde sağa sola dönüp ilerlemeye çalışan sürücülere , insancıklara baktım da ;bunları öğreniyoruz dedim yaaa.. Evet kültür robotluğu böyle bir şey işte Amerikalı,alman,japon nasıl trafikte ip gibi gidiyorsa biz de böyle gidiyoruz ve bunu öğreniyoruz. Japonun kafasına nasıl sokuyorlarsa bizim de kafamıza bu ülkenin kültürü bunları sokuyor. Bütün mesele düşünmeden yaşıyor olmamız,hakim kültür bizi nasıl programladıysa öylece yaşayıvermek..
Okulda öğrenci döven öğretmen,öğretmeni bir zamanlar onu dövdüğü için dövüyor,karısını döven adam da annesini babasının dövdüğünü gördüğü için dövüyor,aslında o yüzden galatasaraylı,fenerli,türk,kürt her neyse işte...Atasının dini üzerinde yani..Kafasına konulan programla yaşıyor.
Kendi don kişotum olmaya ne zaman karar verdim? Sanırım ben de 37 yaşındayken.Kendime PAK teşhisi koyup ortalıkta maymun gibi geziyordum. İlk defa kendi acziyetimi ve başarızılığını kabul edip bunu değiştirmeye karar verdiğim zaman 2006 nın yazıydı ve ilerlemeye devam ediyorum. Değişime karar verdiğiniz de yani kendiniz olmaya kendi yolunuzu bulmaya Tanrı'nın büyük sürprizleriyle karşılaşıyorsun değil mi sevgili izleyici.
İlk farkettiğim şey Doğan Hoca gibi ne kadar değersiz olduğumdu ve ölüp gittiğimde kendi sefil hayatım dışında dünya hiçbir şey kaybetmemiş olacaktı. Oysa ben çok değerli olduğumu sanıyordum ,kimsenin umurunda değildi aslında.
İçimizde olan bir şeyden bu kadar gafil olmak ne acı ve trajik.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder