ANNESİNİ EMMEYEN ÇOCUK

Hayatın nimetlerini almamayı seçme nedenim üzerinde düşünürken birden aklıma annemi hiç emmediğim bilgisi geldi. Annem onu hiç emmediğimi söylerdi. Annesini emmeyen bir çocuk daha hayata başlamadan hayat kaynağını reddediş..

Bütün hayatım annemi reddetmekle geçti..Hala onunla tüm buzları eritmiş değilim ama artık farkındayım..Annemle barışmadan o memeyi ağzıma alıp kana kana emmeden hep eksik kalacağım.

Işık'ın dediği gibi sevgiyle hayır demeyi öğrenmem gerekiyor.

Anneme hayatım boyunca bu anlamda hayır diyemedim(kime diyebildim ki temel oradan başlıyor). 2-3 yaş bebeklerin hayır dönemidir.Her şeye hayır derler,bu kendi varlıklarını göstermek ve birey olma yolunda kendi varlığını öne çıkarmak içindir. Acaba benim böyle bir hayır dönemim oldu mu?

Annem hem nefret ettiğim hem de aferinini kazanmak için ölüp bittiğim tuhaf bir imge benim için. Aslında ona çok kızgınım ama sebebini tam olarak bilmiyorum. Hatırladığım hep ondan nefret ettiğim anlar,ona yaklaşmak isterken hep onun benden uzak olması,ona bir türlü ulaşamamam,aslında onu çok mutlu etmek isterken sürekli onunla zıtlaşmam, saygısızca hayırlarım..Onaylanmak kahrolası onaylanmak ihtiyacı,bir çöl kadar muhtaç olmak sağanak sağanak onaylara..

Anne karnında başlayan ve hala bitmemiş olan bitirilememiş olan kızgınlık ve reddediş.. İnsan annesini reddederek mutlu ve bütün olabilir mi?

Annemle ilk defa 2010 ocak ayında oturup konuştum,biraz hoyratça oldu ama oldu..Sonunda birbirimize sarılıp ağladık. Üç gün sesim çıkmadı akabinde. Boğazımdaki düğümlerden biri çözülmüştü sanırım.

Hala puzzelın eksik parçaları var yerine konması gereken..

Annemle ilgili yazmaya devam edeceğim...

Yazıya devam,hazır annemle görüşmüşken biraz önce (21,06,2011 saat 14:15)

Kabul ediyorum ve izin veriyorum..Yaklaşık iki saat önce uyum çalışması yaparken bu sözleri tekrarladığımda güneş çakramda(2.çakra oluyor sanırım) bir girdap ve hıçkırarak ağlama duygusunu hissettim. İletişime ve almaya kapalı olmak..Ve dünyanın nimetlerine..

Sevgili annecim,

Oğullarına karşı çok verici ve kanat gericiydin özellikle bana.Annelik iç güdünü dörde katlamıştın adeta..Sürekli bizim iyiliğimizi ve rahatımızı düşünerek çırpınıp durdun.Bütün sevilmemişliğinin ve çerkez adetlerinin ruhunda açtığı bütün yaraların acısını unutmak için ailene abandın. Kardeşlerimle ilgili deneyimler bir yana dursun çünkü onlar bana ait değil her ne kadar o serüvenin parçasıysam da.

Kendi ayaklarımın üstünde durmak için tüm cesaretimi toplayıp harekete geçtiğim nadir zamanlarda da tavan yapmış anaçlığınla (ki sana nasıl kızabilirim ve mantıklı davranmanı bekleyebilirim ki) hemen arkamı topladın.Sen ezik ruhum için çok iyi bir eğitmendin ama ben pek çok eğitmenimi farkedemediğim gibi seni de o yaşlarda farkedemedim. Sana hiçbir zaman HAYIR ANNE ben yapabilirim diyemedim.

Ne kadar ezikmişim ki kendi ayaklarım üstünde duramayacağım diye bağırıyordum halimle demek ki. Sen de babaannem de dedemde sürekli okumaktan başka çarem olmadığını aksi halde aç ve sefil kalacağımı söyleyip dururdunuz. Ben de o yüzden okulda başarılıydım sanırım çünkü o zaman takdir ediliyordum.

Babam o kadar sinmiş ve pusmuştu ki (zaten dedemle birlikte yaşıyorduk,çerkezdik,dedem çok sertti falan filan) benim okul başarımla kendini özdeşleştiriyor benim üzerinden içinde kalmış duygularını hayallerini tatmin ediyordu. Bize yettiğin gibi nasıl yapıyordun bilmiyorum babama da yetiyordun. Sürekli duyduğum şey babamın beceriksizliğiyle ilgili şikayetlerindi. Şimdi düşünüyorum da sanırım babama benzeyerek senden intikam almaya karar vermişim o zamanlar. Babama benzeyerek babamın tarafını tuttuğumu haykırmak istemişim(normalde söyleyemiyoruz ya.Ezilenden yana ol. Komünistlik damarım oradan geliyor demekki :-))) ).

Bu arada babam demişken ,babamla ilgili bir anımı anlatacağım. 9-10 yaşlarımdaydım (Kendime sürekli özel muamele yaptırırdım , annem de benim bu özle muamele isteğimi hiç geri çevirmezdi,okuyup adam olup ona bakacaktım çünkü. Daha o yaşlarda kendime ait odam vardı köy yerinde ve TV benim odam da dururdu.Üniversiteye kadar sürekli kendi odam vardı ve kardeşlerimle belkide o yüzden bu kadar mesafeliyim.) TV kapatmış yeni yatmışım. Babam geldi odama ve usulca kapıyı açarak "uyudun mu oğlum" dedi.Ben yataktan doğruldum ve kapıya dönerek "hayır baba" dedim. Babam ışığı açtı ve yatağa gelip yanıma oturdu ve gülümseyerek "sana gofret aldım" dedi.Yarı uykulu gözlerle gofretleri aldım ve babamla birlikte yemeye başladık bi yandan da muhabbet ediyorduk. Sonra TV açtık birlikte ismi suikast olan bir film seyrettik. Film boyunca ordan burdan filmden konuşup durduk. Film bitti ve babam iyi geceler diyerek ışığı kapatıp odadan çıktı. O gece hayatımın en güzel gecelerinden biriydi ve çok mutlu bir çocuk olarak uykuya daldım.

Neden bu kadar mutlu olmuştum ve sürekli bunu hatırlıyorum diye düşündüğümde (ki bugün ben de babayım ve artık anlıyorum ) gecenin bi vakti gofret yedim diye mi bu kadar mutlu olmuştum.Bugün biliyorum ki bir çocuk için en önemli şey anne babasının onunla vakit geçirmesi onu sevmesi kucaklaması ona değer verdiğini göstermesi. Gerisi hikaye.. Oyuncaklar ve dadılar bu boşluğu dolduramaz aksine büyütür ve çapraşıklaştırır. Babamın benimle o geceyi paylaşması ve bana değer verdiğini ve beni sevdiğini göstermesi muhteşem bir duyguydu bunun yerini hiçbir şey dolduramaz. Babam , sevmenin yasak olduğu çocuğunu büyüklerin yanında kucağına alamadığı ve daha bir sürü saçmalık olan bir gelenek kıskacında büyüdü. Kendi bildiğince bazen kırıp dökerek bize sevgisini göstermeye çalışırdı ve babamın bu geleneğe karşı bir bilinç geliştirip bunun kendi çocukları üzerinde hüküm sürmesini engelleme gayretini takdir ediyorum bugün. Çok dayak yemişti(evet evde okulda askerde sürekli dayak yenirdi o zamanlar) ama dayak konusunda geleneğe set çekmişti. Beni ve kardeşlerimi karşısına alıp "bakın çocuklar ben sizi dövmeyeceğim her ne olursa olsun dayak atmayacağım sadece iki şey yaptığınızda dayak yiyeceksiniz 1-Yalan söylediğinizde 2-sigara içtiğinizde." demişti.Ve bu sözünü de tuttu.Ben babamdan bir kere dayak yedim o da sigara içtiğim içindi. Ben de sözümü tuttum ve askere gidene kadar bir daha sigara içmedim.

Babamı bir de 82 anayasasına hayır oyu verdiği için çok sonradan takdir etmiştim. Referandum gününü hatırlıyorum,babam ayaküstü bana niye hayır oyu vereceğini anlatmıştı. Oysa ben evet demenin iyi bişey olacağını düşünüyordum o yaşlarda. Kenan paşa iyi birine benziyordu.

Baba seni seviyorum.

Sevgili annecim,

Çocukluğumda daha bilgisayar denen meret ortalıkta olmadığı için biz normal geleneksel oyunlar oynardık. Facebookta değil sokakta sosyalleşirdik. Bilye oynardık o yaşlarda sık sık. Kışın yağmurlu günlerde özellikle nalbantta toplanıp oynardık. Genelde çukur oynardık. Bikaç şekli daha vardı tam hatırlamıyorum adını belli bir mesafeye bilyeler sıra halinde dizilir ve atış yapılırdı. Baştaki bilyeyi vuran bilyelerin hepsini yutardı. Çukur oyununda da yere bir fincan büyüklüğünde çukur açılır ve üç adım öteye bir çizgi çekilir ve bilyeler o çukura atılmaya çalışılırdı. Çukura ilk giren vuruş hakkı kazanır ve 36 ya varan oyunu kazanırdı. Yutmacalı oynanıyorsa da kazanan bilyeyi alırdı.

Hepimiz torba torba bilye sahibiydik.Ben hiç yutmacalı oynamazdım niye? Rekabet, kaybetme riski,yeteneğini kullanma , falan filan. Cesaretsizlik işte o gündeeen taa bugüne uzanan. Kestim kuyruğunu ama artık. Hayat bir oyun ve oyunda yoksun yaaaa kapiş. Ya kaybedersem nolacak??? Bir yaz akşamı nasıl bir cesaret geldiyse ya da gözüm dönmüş diyelim komşumuz müfitle (kendisi köyün en namlı bilyecisiydi ve benden bikaç yaş büyüktü) yutmacalı oynadık teke tek komşumuz bülentlerin evinin önünde (orda nerdeyse taşa oyulmuş bir çukur vardı ve orda sadece biz oynardık mahallenin çocukları yani). Hatırlıyorum da zorla mı oynadım bu oyunu istememiş miydim müfit beni katakulliye mi getirmişti nedendir bilmem , oynarken soyuluyorum ve ben bütün misketlerimi kaybedecem duygusu ense kökümdeydi. Bak işte adam ola(maya)cak çocuk. Madem yutuluyon ne durmuyon bırak oyunu sonuna kadar bütün bilyelerini kaptırıyon , oynadığın kişi köyün en iyi bilyecisi kaybetmeyi göze almışsın demek ki. En sonunda akşamın geceye kaydığı yarasaların uçma vaktinde bütün bilyelerimi kaybettim. Eve nasıl bir ruh haliyle gelmişim artık annem yarım saat ne olduğunu anlamaya çalıştı ve beni sorguya aldı(pek inatçıdır). Ben baştan yiğitliğe bok sürdürmemeye çalıştım belki de korktum,evet korktum. O kadar dayandık işte yarım saat,sonra baklayı çıkardık ağzımızdan sümüklü sümüklü "müfit ühü ühü,bilyelerimin hepsini yuttu ühüh " . Annemin bir hışımla üstüne çarşafını alıp evden çıktığını ve yarım saat sonra oyunda kaybettiğim bilyelerin olduğu torbayla evden girdiğini hatırlıyorum.

(devam edicem)

Kıssadan hisse;belki bugünkü cesaretsizliğim ve hayat yolunda , yeteneklerimi kullanma anlamında yetersizliğim ve ürkekliğim o günkü deneyimime dayanıyor. O gün annem o bilyeleri gidip alarak kendince en doğru şeyi yaptı(bir anne neticede) ama ne onun yaptığı bu hareket ne de benim bilye oynamaya karar vermekten başlayıp devam eden hatalar zincirim doğruydu. Annemin "bak oğlum bir oyun oynamışsın ve kaybetmişsin adam elinden zorla almadı ya çok çalışıp sen de onu yenip bilyelerini geri alacaksın" gibisinden bir nutuk atsaydı şüphesiz iyi olurdu ama bu konuşmayı babamın yapması en doğrusu olurdu. Ben de salya sümük eve geleceğime erkek gibi ya da adam gibi diyelim daha doğru olur hareketimin sonuçlarını içselleştirebilseydim ve yukarıya yansıtmadan sineye çekseydim gerekeni yapmış olacaktım. Hadi onu yapmadım annem evden çıkarken "hayır anne , bunu yapma kaybettim bu kadar " diyebilseydim en azından durumu kurtarmış olurdum. Daha oyuna başlarken kaybetmeye odaklıydım,ben kazanamam. Bugünden baktığımda,ilk ofisimi açtığımda,ilk evliliğimde ve ve bu tür ilklerde hep aynı inanç yani inançsızlık varmış. O gün aldığım karar bilinçaltı düzeyde , bütün yaşamımı kurgulamış. Bu kurguyu değiştiriyorum artık o korkak çocuk değilim.

Sevgili annecim

Seni affediyorum o gün sana kızdığım için kendimi de affediyorum. Yaratıcının bir lutfuydu o ama değerlendiremedim o gün. Yaşadığımız buna benzer tüm deneyimler bizi tam ve bütün kılmak için Yaratıcının iyiliğimize yönelik müdahaleleri ve senaryo. O gün kötü gibi geliyor bize ama bizim gelişmemiz ve ruhun tekamülü için gerekli olan anlar. Başka türlü büyüme şansımız yok. Anlıyorum ve kabul ediyorum.

Sevgili annecim

Seninle bir ve bütünüm ve ben senin bir parçanım. Senden ve Tanrıdan gelen her iyiliği,her deneyimi ve her nimeti sevgiyle alıp kabul ediyorum. İzin veriyorum kabul ediyorum.

Sevgili annecim

Sen benim en iyi öğretmenimsin ama ben kötü bir öğrenciydim. Artık sana hayır demeyi öğreniyorum. Sana hayır demeliyim ki ben ben olayım ama sonunda sen haklı ol önemli değil. Anne sana sevgiyle HAYIR DİYORUM.