Dün,otobüsteyim..İnsanlara bakıyorum çoğu gençler,kulaklarında kulaklık ellerinde yeni nesil zeki telefonlar kimi oyun oynuyor kimi müzik dinliyor kimi de facebookta twitterda "geziniyor". Eskiden "vay be nesle bak kaymış işleri güçleri oyun,boş işler "der burun kıvırırdım(ne aptalca).Sonra "bir eğitim mucizesi" adlı eserle birlikte yepyeni bir hakikate ulaştım ve hidayete erdim.
Bu gün ise otobüslerde,kafelerde ellerinden oyuncak düşmeyen bu nesil , zalim bir eğitim ve aile sistemi tarafından ellerinden alınmış olan çocukluklarını ve oyun ihtiyaçlarını giderme telaşındalar. Oyun oynama yaşlarında sınıflara tıkılıp zorla öğretilmeye çalışalan bu yitik kuşaklar teknolojinin onlara sunduğu oyun oynama şansını kullanıyor sadece ve çok insani.
Anne babalar olarak bir daha düşünelim çocuklarımızı ve kendi çocukluğumuzu..Biz o zamanlar ne istiyorsak çocuklarımızda onu istiyor ve biz de, anne babalarımızın ve toplumun bizden aldığını çocuklarımızdan alacak mıyız? İşte soru bu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder